ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡಿದಾಗ...೦೧

ಬೆಳಗ್ಗೆ ಎದ್ದಾಗಲೇ ಗಂಟೆ ಏಳು. ತಲೆ-ಎದೆ ಭಾರ ಭಾರ. ಶೀತವಾಗುತ್ತದೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡರೆ ಮೂಗು ಗಂಟಲು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಇವೆ. ಮನಸ್ಸೇಕೋ ಸಹಕರಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರಿಯ ನೆನಪು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮೂಡಿ ಕಣ್ಣುಗಳು ಮಂಜಾಗುತ್ತಿವೆ. ಯಾಕೆ ಹಾಗಂದಳು ಅಮ್ಮ? ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಅದೇಕೆ ದ್ವೇಷ? ಕೆಲಸದ ಒತ್ತಡವಿದ್ದಾಗ ತಡರಾತ್ರೆಯವರೆಗೂ ಎದ್ದಿದ್ದರೆ ಅವಳಿಗೇನೋ ಆತಂಕ. ಅದೇ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಸದಾ ಸಿಡಿಮಿಡಿ.

ಮೊನ್ನೆಮೊನ್ನೆಯಂತೂ ನಡುರಾತ್ರೆಗೊಮ್ಮೆ ಎದ್ದವಳು ನನ್ನ ಕೋಣೆಯ ದೀಪ ಕಂಡು ಪಡಸಾಲೆಯ ಕಿಟಕಿಯ ಬದಿಯಿಂದಲೇ ಕಿರುಚಾಡಿದಳಲ್ಲ, "ಎಂತದ್ದಾ ನಿನ್ನ ಅವತಾರ. ನಡುರಾತ್ರೆ ಇದೆಂಥ ಕೆಲಸ ನಿಂದು? ಬೇಡಾಂತ ಹೇಳಿದ್ದನ್ನೇ ಮಾಡುವ ನಿಂಗೆ ನಾಚಿಕೆ ಮಾನ ಮರ್ಯಾದೆ ಏನೊಂದೂ ಇಲ್ವಾ? ಏಳು, ಹೋಗಿ ಮಲಕ್ಕೋ. ಈಗಲೇ, ಈ ಕ್ಷಣವೇ. ಹ್ಙೂಂ!"

ಮರುದಿನ ಪಕ್ಕದ ಮನೆಯ ಬೊಂಬಾಯಿ ಆಂಟಿ ಕೇಳೇ ಕೇಳಿದ್ದರು, "ನಿನ್ನೆ ರಾತ್ರೆ ಏನು ಮಾಡ್ತಿದ್ದಿ? ಯಾಕೆ ಅಮ್ಮ ಮಾನ-ಮರ್ಯಾದೆ ಅಂತೆಲ್ಲ ಕೂಗಾಡ್ತಿದ್ದರು? ಅವ್ರು ಗೌರವದಿಂದ ಜೀವನ ಮಾಡಿದವ್ರು, ಆಯ್ತಾ? ಅವ್ರ ಹೆಸರಿಗೆ ಮಸಿ ಬಳೀಬೇಡ ಮಾರಾಯ್ತಿ. ಮೈಮೇಲೆ ಎಚ್ಚರ ಇರ್ಲಿ." ಇದಕ್ಕೆ ಹೇಗೆ ಉತ್ತರಿಸಬೇಕೋ ತಿಳಿಯದೆ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗಿ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಸಾಗಿದ್ದೆ.

(ಕಣ್ಣೀರು ತಡೆಯುತ್ತಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಬರೀತೇನೆ...)