ಇನ್ನೊಂದು ಅಕ್ಷರಂಗಳ

"ಸುಪ್ತದೀಪ್ತಿ"ಯ ಕಿಟಕಿ->->->

Monday 7 February, 2011

ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡಿದಾಗ...೧೪

‘ಶಿಶಿರಾ, ಮೊನ್ನೆ ನಿನ್ನಪ್ಪ ಸತ್ತೋದ...’
‘ಹ್ಞಾ!?’ ಏನೊಂದೂ ಅರ್ಥವಾಗದೆ ಉದ್ಗರಿಸಿದೆ.
ಕೆಂಪು ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಈಗ ಪಸೆಯಿರಲಿಲ್ಲ, ಉರಿಯಿತ್ತು.
‘ಹೌದು. ನಿನ್ನ ಹುಟ್ಟಿಗೆ, ನನ್ನ ಈ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಕಾರಣನಾದ ಆ ದೊಡ್ಡ ಮನುಷ್ಯ ನಿನ್ನೆ ಪ್ರೋಸ್ಟೇಟ್ ಕ್ಯಾನ್ಸರಿಗೆ ಬಲಿಯಾದ.’
ಹೇಗೆ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯಿಸಬೇಕೋ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಅಮ್ಮನ ಹಿಂದಿನ ಕಥೆ ಗೊತ್ತಿದೆಯೆನ್ನಲೆ? ನನ್ನಪ್ಪ ವಿನ್ಯಾಸ್, ನೇಹಾಳಿಗೂ ಅಪ್ಪ ಅನ್ನುವ ಸತ್ಯ ನಮಗೆ ನಿನ್ನೆಯೇ ತಿಳಿಯಿತೆಂದು ಹೇಳಲೆ? ಅದಕ್ಕಿದು ಸರಿಯಾದ ಸಂದರ್ಭವೆ? ಅವನ (ಅವರ ಅನ್ನಲು ಮನವೊಪ್ಪದು) ಅನಾರೋಗ್ಯವೇ ಅಮ್ಮನ ಸಿಡುಕು ಸ್ವಭಾವಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿತ್ತೆ? ನೂರು ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ನನ್ನೊಳಗೆ. ನನ್ನ ಮೌನ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಬೇರೇನೋ ಅರ್ಥ ಕೊಟ್ಟಿರಬೇಕು.
‘ನಿಂಗೆ ಈ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ಹೇಳಿರಲಿಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿವರೆಗೆ. ನಾನು ಇಷ್ಟು ವರ್ಷ ಅವ್ನಿದ್ದೂ ವಿಧವೆ ಥರ ಜೀವನ ಮಾಡಿದೆ. ನಿನ್ನೆ, ಬಿಡುಗಡೆ ಆಯ್ತು ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು, ಎಲ್ಲವೂ ಮುಗೀತು ಅಂತಲೂ ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು. ಇವತ್ತು ನಾನು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ಹೋಗುದಿಲ್ಲ. ನೀನು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾ. ಸಂಜೆ ಎಲ್ಲ ಹೇಳ್ತೇನೆ...’
‘ಅಮ್ಮ, ನೀವ್ಯಾಕೆ ಇವತ್ತು ನಳಿನಿ ಆಂಟಿ ಮನೆಗೆ ಹೋಗ್ಬಾರ್ದು? ನೀವಲ್ಲಿ ಹೋಗದೆ ತುಂಬಾ ದಿನ ಆಯ್ತಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಬಿಟ್ಟು ನಾನ್ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗ್ತೇನೆ. ನಂಗೂ ಇವತ್ತು ಇಷ್ಟದ ಲ್ಯಾಬ್ ಉಂಟು. ತಪ್ಪಿಸ್ಲಿಕ್ಕೆ ಖುಷಿ ಇಲ್ಲ...’ ನಳಿನಿ ಆಂಟಿ ನಿನ್ನೆ ಅವ್ರ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನಡೆದದ್ದನ್ನು ಅಮ್ಮನಿಗೂ ಹೇಳಿಯಾರು ಅನ್ನುವ ಯೋಚನೆಯಿಂದ ಈ ಮಾತು ಹೇಳಿದೆ.
‘...’
‘ಅಮ್ಮ, ಪ್ಲೀಸ್. ನಿಮ್ಮನ್ನು ಒಬ್ರನ್ನೇ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗ್ಲಿಕ್ಕೆ ನಂಗಾಗುದಿಲ್ಲ. ರೆಡಿಯಾಗಿ.’
ಅವರ ಉತ್ತರಕ್ಕೂ ಕಾಯದೆ ನಾನು ಬಚ್ಚಲಿಗೆ ಹೋದೆ. ಅದೇನನ್ನಿಸಿತ್ತೋ, ನಾನು ಹೊರಡುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಅಮ್ಮನೂ ತಯಾರಾಗಿದ್ದರು. ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ನಾನು ಹೋಗುವ ದಾರಿ ಬಿಟ್ಟು ಅಮ್ಮನ ಒಟ್ಟಿಗೆ ನಳಿನಿ ಆಂಟಿ ಮನೆಗೆ ಹೋದೆ.

ನೇಹಾ ಗೇಟಿನ ಹತ್ರವೇ ಸಿಕ್ಕಿದಳು. ಬಾಗಿಲಲ್ಲೇ ಇದ್ದ ನಳಿನಿ ಆಂಟಿಯ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಖುಷಿಯೂ ಗೊಂದಲವೂ ಕಂಡಿತು. ಅವರ ಮುಖಭಾವದಿಂದ, ನಿನ್ನೆಯ ಇಲ್ಲಿಯ ವಿಷಯ ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಿಯೇ ಅವರೀಗ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದಿದ್ದಾರೆನ್ನುವ ಸಂಶಯ ನಳಿನಿ ಆಂಟಿಗಿತ್ತೆಂದು ನನಗೆ ಭಾಸವಾಯ್ತು. ಆಂಟಿಯ ಕಣ್ಣನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ಇಲ್ಲವೆಂಬಂತೆ ತಲೆಯಾಡಿಸಿದೆ. ಸಮಾಧಾನದ ಉಸಿರು ಬಿಟ್ಟು, ‘ಬಾ ಹರಿಣಿ. ಎಷ್ಟು ದಿನ ಆಯ್ತು ಇಲ್ಲಿಗೆ ನೀನು ಬಾರದೆ! ಇವತ್ತು ಕೆಲಸಕ್ಕೆ ರಜೆಯಾ? ಈಗಾದ್ರೂ ಬಂದ್ಯಲ್ಲ. ಬಾ ಒಳಗೆ...’ ಅಂದರು.

ಅವರಿಬ್ಬರೂ ಒಳಗೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಗೇಟಿಂದ ಹೊರಗೆ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಿದೆವು.
‘ನೇಹಾ, ನಮ್ಮಪ್ಪ -ನಮ್ಮಿಬ್ರ ಅಪ್ಪ, ವಿನ್ಯಾಸ್- ನಿನ್ನೆ ಸತ್ತ ಅಂತ ಅಮ್ಮ ಈಗ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಹೇಳಿದ್ರು. ತುಂಬಾ ಡಲ್ ಆಗಿದ್ದಾರೆ. ಅದ್ಕೇ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಕರ್ಕೊಂಬಂದೆ...’
ಅವಳ ಹೆಜ್ಜೆಗಳು ಗಕ್ಕನೆ ನಿಂತವು. ‘ನಡಿ. ಮನೆಗೇ ಹೋಗುವಾ...’
‘ಅದ್ರ ಅಗತ್ಯ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮನ್ನು ಒಮ್ಮೆಯಾದ್ರೂ ನೋಡ್ಲಿಕ್ಕೂ ಬಾರದ ಮನುಷ್ಯ, ನಮ್ಮನ್ನು ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳೂಂತ ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳದ ಮನುಷ್ಯ ಈಗ ಸತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಅಂದ್ರೆ ನಮಗ್ಯಾಕೆ ಅದು ನಾಟಬೇಕು? ಅವನ ಜೀನ್ಸ್ ನಮ್ಮಲ್ಲಿದೆ, ಸರಿ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಅವ ನಮ್ಮ ಅಪ್ಪ ಆಗುದಿಲ್ಲ. ಅವನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ನಮಗೆ ಯಾವ ಸ್ಥಾನ ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ ಅಂತ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸ್ಥಾನ ಕೊಡ್ಬೇಕು? ಅದೆಲ್ಲ ಬೇಡ... ನಿನಗಂತೂ ಪ್ರೀತಿ ಸುರಿಸುವ ಅಪ್ಪ ಇದ್ದಾರೆ, ಆದ್ರೂ ನಿನಗ್ಯಾಕೆ ಈ ಸೆಳೆತ? ಸರಿಯಲ್ಲ ನೇಹಾ. ಈ ಸೆಂಟಿಮೆಂಟಿನಿಂದ ನಿನ್ನ ಅಪ್ಪ-ಅಮ್ಮನಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯ ಮಾಡ್ತೀ ನೀನು. ಅಷ್ಟೇ. ಕಣ್ಣು ತೆರಿ. ಸರಿಯಾಗಿ ಬದುಕನ್ನು ನೋಡು...’

‘ಸೆಂಟಿಮೆಂಟ್ ಅಂತ ನನಗೆ ಪಾಠ ಹೇಳುವವಳು ನೀನ್ಯಾವಾಗ ಇಷ್ಟು ಗಟ್ಟಿ ಆದದ್ದು? ಮೊನ್ನೆಯಷ್ಟೇ ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಕಥೆ ಬರ್ದು ಅದ್ರೊಳಗೆ ಮುಳುಗಿದವಳು ಅದೆಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿಗೆ ಇಷ್ಟ ಕಟುವಾದದ್ದು?’
‘ರೊಮ್ಯಾಂಟಿಕ್ ಕಥೆಗೂ ರೂಂಮೇಟ್ ಜೀವನಕ್ಕೂ ವ್ಯತ್ಯಾಸ ಗೊತ್ತಾದಾಗ...’
‘ಹ್ಮ್! ಅಂತೂ ನಮ್ಮ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ, ಈ ಸಾವಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಅರ್ಥ ಇಲ್ಲ ಅಂತ ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದೀ, ಅಲ್ವಾ?’
‘ಹೌದು. ನಿಜ. ಇಲ್ಲವೇ ಇಲ್ಲ. ಅದರ ಅಗತ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ. ನಮ್ಮ ಈ ದೃಢ ನಿರ್ಧಾರ ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರಿಗೂ ಒಳ್ಳೇದೇ.’
‘ಸರಿ ಹಾಗಾದ್ರೆ. ಈಗ ಕಾಲೇಜಿಗೇ ಹೋಗುವ.’
‘ಹೋಗುವ... ಬಾ...’