ಸುಮ್ಮನೆ ನೋಡಿದಾಗ...೦೯

ಎಷ್ಟೋ ಹೊತ್ತಿನ ನಂತ್ರ ಸುಮುಖ್ ಮಿಂಚಿನ ಹಾಗೆ ನಕ್ಕರು. ಹುಬ್ಬು ಹಾರಿಸಿ ಸಿಳ್ಳೆ ಹಾಕಿದರು.
‘ಏನು? ಇಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾಗುವಂಥಾದ್ದು ಏನಾಯ್ತೀಗ?’
‘ಅಮ್ಮ ಹೇಗೂ ಇನ್ನು ಒಂದು ವರ್ಷ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬರೋದಿಲ್ಲ...’
‘ಅದ್ಕೇ...?!’
‘ಅದ್ಕೇ, ಹರಿಣಿ ಇಲ್ಲೇ ಇರ್ಲಿ...’ ಈಗ ಮಿಂಚು ನನ್ನ ಕಣ್ಣಲ್ಲಿ, ಮನದಲ್ಲಿ. ‘ನಾನೂ ಇದನ್ನೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿದ್ದೆ’ ಎಂದೆ.
‘ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಮಾರಾಯ್ತಿ. ಅವಳಿಲ್ಲೇ ಇದ್ದುಕೊಂಡು ಮಗು ಹೆರಲಿ. ಆಮೇಲೆ... ಅವಳಿಗೆ ಮಗು ಬೇಡವಾಗಿದ್ರೆ...’
‘...ನಮಗಿರಲಿ...’
‘ಹೇಗೂ ಅವ್ಳು ನಿನ್ನ ಪ್ರಾಣಸ್ನೇಹಿತೆ. ಸಮಯ ನೋಡಿ ಹೇಳಿದನ್ನು ಅವಳಿಗೆ. ನಮಗೇನು? ಅಮ್ಮ ಮತ್ತೆ ಇಲ್ಲಿ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಒಂದು ಮಗು ಇದ್ರೆ ಖುಷಿಯಾಗ್ತಾಳೆ. ನಿನ್ನ ಮೇಲೆ ರೇಗಾಡುದೂ ನಿಲ್ತದೆ. ಆಗ್ದಾ?’
‘ಹಾಗಲ್ಲ ಸುಮುಖ್, ಇದೆಲ್ಲ ನಾವು ಅಂದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸರಳ ಅಲ್ಲ. ಯಾವುದಕ್ಕೂ ನಾನು ಹರಿಣಿ ಹತ್ರ ಮಾತಾಡ್ತೇನೆ. ನೋಡುವಾ. ನೀವು ಹೇಳಿದ ವಿಚಾರ ಆಗ್ಲೇ ನನ್ನ ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಬಂದಿತ್ತು. ನಿಮಗೆ ಹೇಳ್ಲಿಲ್ಲ, ನೀವೇನು ಅಂದ್ಕೊಳ್ತೀರೋಂತ....’
‘ನೋಡಿದ್ಯಾ? ನಮ್ಮಿಬ್ರ ಯೋಚನೆಯೂ ಒಂದೇ ಅಂತಾಯ್ತು. ಚಿಂತಿಸ್ಬೇಡ, ಆಯ್ತಾ? ಎಲ್ಲ ಸರಿಯಾಗ್ತದೆ. ಎಲ್ಲ ಸುಸೂತ್ರ ಆಗ್ತದೆ. ಹಾಗಂತ ನನ್ ಮನಸ್ಸು ಹೇಳ್ತಾ ಉಂಟು. ಈಗ ನಾನು ಒಂದು ಸಣ್ಣ ನಿದ್ದೆ ಮಾಡ್ಬಹುದಾ...’
‘ಮಾಡಿ ಮಾರಾಯ್ರೆ. ಸಣ್ಣದ್ಯಾಕೆ, ದೊಡ್ಡ ನಿದ್ದೆಯೇ ಮಾಡಿ. ಸಂಜೆ ಟೀ ಮಾಡಿ ಎಬ್ಬಿಸ್ತೇನೆ. ಮಲಗಿ.’

ಹರಿಣಿ ಹೇಳಿದ ಪ್ರಕಾರ ಅವಳಿಗೀಗ ಎರಡು ತಿಂಗಳಷ್ಟೇ. ಆಗಲೇ ಎಲ್ಲ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿ ಬಂದಿದ್ದಾಳೆ. ಇನ್ನು ಆರೇಳು ತಿಂಗಳು ಹೆರಿಗೆಗೆ, ಮತ್ತೆ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳು ಬಾಣಂತನ. ಅಂತೂ ಅತ್ತೆ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ ಮನೆ ಟೂರ್ ಮುಗಿಸಿ ಬರುವ ಹೊತ್ತಿಗೆ ಮನೆಗೊಂದು ಪುಟ್ಟ ಕಂದಮ್ಮ ಬಂದಿರ್ತದೆ. ಆದ್ರೆ... ಹರಿಣಿಗೆ ಇದನ್ನು ಹೇಳುದು ಹೇಗೆ? ಹೆತ್ತ ತಾಯಿಯ ಹತ್ರ ನಿನ್ನ ಮಗುವನ್ನು ನನಗೆ ಕೊಡು ಅಂತ ಕೇಳುದು ಹೇಗೆ? ಇನ್ನೂ ಸಮಯ ಉಂಟಲ್ಲ. ನೋಡಿದ್ರಾಯ್ತು... ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕ್ತಿದ್ದೆ. ಅದೇ ಹೊತ್ತಿಗೆ ತನ್ನ ನಿದ್ದೆ ಮುಗಿಸಿ ಹರಿಣಿ ನಡುಮನೆಗೆ, ಊಟದ ಟೇಬಲ್ ಹತ್ರ ಬಂದು ನಿಂತಳು, ಏನೋ ಹೇಳುವವಳ ಹಾಗೆ.

‘ಕಾಫಿ ಮಾಡ್ಲಾ ಟೀ ಆದೀತಾ?’ ಕೇಳಿದೆ.
‘ಯಾವುದಾದ್ರೂ ಸರಿ. ನಿನ್ನ ಸ್ವರ ಯಾಕೆ ಹಾಗುಂಟು? ಸುಮುಖ್ ಹತ್ರ ಜಗಳಾಡಿದ್ಯಾ ನನ್ನ ವಿಷ್ಯ? ನಿಮಗೆ ಕಷ್ಟ ಆಗ್ಬಹುದಲ್ವಾ? ನಾನು ನಾಳೆಯೇ ಇಲ್ಲಿಂದ ಹೋಗ್ತೇನೆ. ಯೋಚಿಸ್ಬೇಡ...’ ಬಡಬಡಾಯಿಸಿದಳು.
ಅವಳನ್ನು ಕೈ ಹಿಡಿದು ಎಳೆದು ನನ್ನ ಬದಿಯ ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿದೆ. ‘ಹಾಗೇನೂ ಇಲ್ಲ ಮಾರಾಯ್ತೀ. ಜಗಳವೂ ಇಲ್ಲ ಏನೂ ಇಲ್ಲ. ನೀನು ಇಲ್ಲೇ ಇರೂಂತ ಅವರೂ ಹೇಳಿದ್ರು.’
‘ನಿನ್ನತ್ತೆ...?!’
‘ಅತ್ತೆ ಎಲ್ಲ ಮಕ್ಕಳ ಮನೆಗಳಿಗೆ ಟೂರ್ ಹೊರಟಿದ್ದಾರೆ. ಎಲ್ಲಾ ಕಡೆ ಸುತ್ತಾಡಿ ಇಲ್ಲಿ ಬರುವಾಗ ಒಂದು ವರ್ಷವೇ ಆಗ್ತದೆ. ಅಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ನಿನ್ನ ಹೆರಿಗೆ ಆಗಿ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳೂ ಆಗಿರ್ತದೆ, ಅಲ್ವಾ? ನೀನೇನೂ ಚಿಂತೆ ಮಾಡುದೇ ಬೇಡ. ಎಲ್ಲ ಇಲ್ಲಿಯೇ ಆಗ್ಲಿ. ಇಲ್ಲೇ ಇರು ನೀನು.’
ದೀರ್ಘವಾದ ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ಕುರ್ಚಿಯಲ್ಲಿ ಆರಾಮವಾಗಿ ಕೂತಳು ಹರಿಣಿ.

ನಾನು ಟೀ ಮಾಡಿ ತಂದು ಇವರನ್ನು ಎಬ್ಬಿಸಿದೆ. ಮೂವರೂ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಟೀ ಹೀರುತ್ತಿರುವಾಗ ಸುಮುಖ್ ನೇರವಾಗಿ ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡಿ, ‘ಹರಿಣಿ, ನಿಮ್ಮನ್ನು ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತೆ ಅಂತಲೂ ತಿಳಿದಿದ್ದೇನೆ. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಸ್ನೇಹ ನಿಮಗೆ ಕಹಿ ಆಗಲಾರದು. ಹೊರೆ ಆಗಲಾರದು ಅಂದುಕೊಳ್ತೇನೆ. ನೀವಿಲ್ಲೇ ಇರಿ ಅಂತ ನಮ್ಮಾಸೆ. ಇಲ್ಲ ಅಂತ ಹಠಕ್ಕೆ ಬೀಳ್ಬೇಡಿ. ಮೂರು ಜೀವಗಳಿಗೆ ನೋವಾಗ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ, ನಿಮ್ಮ ಅಮ್ಮನ ಮನೆಗೇ ಹೋಗುವ ಹಾಗಿದ್ರೆ ನನ್ನ ಅಭ್ಯಂತರ ಇಲ್ಲ. ಯೋಚನೆ ಮಾಡಿ.’ ಅಂದರು.

ಟೀ ಲೋಟದ ಹೊಗೆ ಸುರುಳಿಯೊಳಗೆ ಏನನ್ನೋ ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಳು ಹರಿಣಿ.