ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಾನು ಪರಕೀಯ;
ಅಪ್ಪನ ಮಾತಿಗೆ ಎದುರಾಡದೆ-
ಅಣ್ಣ-ತಮ್ಮರ ದನಿಗೆ ದನಿಗೊಡದೆ-
ಹೊಸಿಲ ಹೊರಗುರುಳಿ, ಮರಳಿ-
ಬಂದು ಹೋಗುತಿಹ ನೆಂಟ.
ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಾನು ಬಲುಸ್ವಾರ್ಥಿ;
ಬೆಳಕಿರದ ಸೂರಿಗೆ ದೀಪ ತೂಗಿಸಿ-
ಬೆಡಗಿರದ ಗೋಡೆಗೆ ಬಣ್ಣ ಅಂಟಿಸಿ-
ಅಂಗಳ ಬೆಳೆಯಿಸಿ, ಅರಳಿಸಿ-
ಅಂದ ತೋರಿಸಿದ ಬಂಟ.
ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಾನು ಕಡುದೋಷಿ;
ಸರಿದಾರಿ ತೋರಿ ಒಂದಿಷ್ಟು ಗದರಿ-
ಸಂಯಮದ ಪಾಠ ಮತ್ತಷ್ಟು ಒದರಿ-
ಕಿರಿಯರ ಕೈ ಹಿಡಿದು ನಡೆದು-
ಮುಂದೆ ಸಾಗಿಸಿದ ಕುಂಟ.
ನನ್ನ ಮನೆಯಲ್ಲೇ ನಾನು ಹುಚ್ಚಾತ್ಮ;
ಉಂಡೆಯಾ, ಉಟ್ಟೆಯಾ, ಅನ್ನದವರೊಳಗೆ-
ಉಸಿರಿನ ಕೋಟೆಯ ಪಿಸುದನಿಗಳೊಳಗೆ-
ಕಟಕಿಯನು ಕಂಡೂ ಕಾಣದ-
ನಗೆ-ಕಾಯಕದ ಒಂಟಿ.
(ಹುಟ್ಟಿ-ಬೆಳೆದ ಮನೆಗಾಗಿ ಸ್ವಂತ ಸಂಸಾರವನ್ನೂ ಕಡೆಗಣಿಸಿ, ತನ್ನದೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಧಾರೆಯೆರೆದು, ಬಾಳು ಸಾಗಿಸುವ ‘ಪರಕೀಯ ಆತ್ಮ’ರಿಗಾಗಿ....)
(೨೫-ಫ಼ೆಬ್ರವರಿ-೨೦೦೪)
ಇನ್ನೊಂದು ಅಕ್ಷರಂಗಳ
"ಸುಪ್ತದೀಪ್ತಿ"ಯ ಕಿಟಕಿ->->->
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
5 comments:
ದೇವರು ಇಂಥ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮನಿಗೆ ಶುಭ ಮಾಡಲಿ!
ಇಂತಹ ಪರಕೀಯರನ್ನು ಬಹಳಷ್ಟು ಮನೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಂಡು ಮರುಗಿದ್ದೇನೆ.
ಸುನಾಥ್ ಕಾಕಾ, ವೇಣಿ,
ಇಂಥ ‘ಪರಕೀಯ’ರನ್ನು ಕಂಡು, ಅವರ ಮೇಲೆ ಮರುಕ, ಗೌರವ, ಕಾಳಜಿ... ಎಲ್ಲವೂ ಹುಟ್ಟಿದ್ದರಿಂದ ಈ ಕವನ.
ಅಂಥವರಿಗೆ ದೇವರೊಬ್ಬನೇ ಶುಭ ಮಾಡಬೇಕಷ್ಟೇ, ಕಾಕಾ.
ಇಬ್ಬರಿಗೂ ಧನ್ಯವಾದಗಳು.
idu sathya jyothi.... namma naduveye iruva inthavarige vandane... avarannu thorisida nimagoo kooda ....
ಧನ್ಯವಾದಗಳು ಶಮಾ. ಇಂಥವರು ನಮ್ಮ ನಡುವೆ ಇದ್ದಾರೆಂದೇ ಮಳೆ-ಬೆಳೆ ಆಗುತ್ತಿವೆ ಅನ್ನಬಹುದು ನಮ್ಮ ಹಿರಿಯರು. ನೋಡುವ ಕಣ್ಣಿರಬೇಕು. ಅದು ನಿಮಗಿದೆ. ವಂದನೆಗಳು.
Post a Comment