ಇನ್ನೊಂದು ಅಕ್ಷರಂಗಳ

"ಸುಪ್ತದೀಪ್ತಿ"ಯ ಕಿಟಕಿ->->->

Thursday 9 April, 2009

ನನ್ನೊಲವೆ....

ನನ್ನೊಲವ ಸಾಕಾರ, ನಿನಗೇಕೆ ಅಲಂಕಾರ,
ಬಂಡುಂಬ ಬಯಕೆಯಲಿ ಕಂಪಿಸಿದೆ ಅಧರ;
ರಾಗದಾಲಾಪಕ್ಕೆ ಮುಂಗುರುಳ ವೈಯಾರ,
ಕಾತರದ ಎದೆಯೊಳಗೆ ಗುಂಯ್ಗುಡುವ ಭ್ರಮರ.

ನನ್ನ ಕೈಯೊಳು ನಿನ್ನ ಕೈಯಿರಿಸಿ ಕರೆತಂದೆ,
ಈ ಮನೆಯ ಹೊಸಿಲಲ್ಲಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ ಅಂದು;
ಅಕ್ಕಿ-ಬೆಲ್ಲವ ಚೆಲ್ಲಿ ಅಳುಕುತ್ತ ಒಳಬಂದೆ,
ಮಂಗಳದ ಸರಮಾಲೆ ನಿನ್ನೊಡನೆ ತಂದು.

ನನ್ನಮ್ಮ-ಅಪ್ಪನಿಗೆ ಪ್ರೀತಿ ತೋರಿದೆ ನೀನು,
ತಮ್ಮ-ತಂಗಿಯ ಜೊತೆಗೆ ನಿಜ ಮಮತೆಯನ್ನು;
ಬಣ್ಣಗೆಡದಿರುವಂತೆ ಬೆರೆಸಿರುವೆ ಹಾಲ್ಜೇನು,
ಮನದಂಗಳದ ತುಂಬ ಬೆಳ್ನೊರೆಯ ಜೊನ್ನು.

ನನ್ನವರು ಎಂದವಳೆ, ನೀನೆಂದು ನನ್ನವಳು,
ಪ್ರೇಮದೀವಿಗೆ ಹೊತ್ತು ಮುನ್ನಡೆಯುವವಳು;
ಕಾರ್ಗಾಲ ಮಿಂಚಲ್ಲಿ ಕಂದನನು ಕಂಡವಳು,
ಕಣ್ರೆಪ್ಪೆಯೊಳು ಬೆಳಕ ಕಾಯುತಿರುವವಳು.

ನನ್ನೊಲವೆ, ಪ್ರಿಯವಧುವೆ, ದೀಪದೊಲು ನೀ ಬೆಳಗು,
ತೈಲವಾಗುವೆ ನಾನು ಆಂತರ್ಯದೊಳಗೆ;
ಸಂದಕಾಲದ ಬಲವು ಹರಡಿರಲಿ ಕುಸುಮ ನಗು,
ನಿನ್ನ ಜೊತೆಯಿರಲೆಂದು ಮಧುಚಂದ್ರವೆಮಗೆ.
(೦೬-೦೮-೨೦೦೩)

2 comments:

sunaath said...

ಕವನ ಸೊಗಸಾಗಿದೆ. ಆದರೆ, ಪತಿಯು ಪತ್ನಿಗೆ ಹೇಳುವ ಈ ಮಾತುಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಕವಾಗಿದ್ದು, ಇವನ್ನು ನೀನು ’ಸರಿ’ ಎಂದು ಒಪ್ಪುವಿಯಾ?

ಸುಪ್ತದೀಪ್ತಿ suptadeepti said...

ಕಾಕಾ,
ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿದ್ದರೂ ಇಂಥ ಮಾತುಗಳು ಪತಿಯ ಬಾಯಿಂದ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷವಾಗಿ ಬಂದದ್ದೇ ಆದಲ್ಲಿ ಯಾವ ಪತ್ನಿಯೂ ಕರಗಿಹೋದಾಳು ಅಂತ ನನ್ನ ಭಾವನೆ. ಕಷ್ಟ ಅಂದ್ರೆ, ಇವೆಲ್ಲ ಮಾತುಗಳಾಗಿ ಬರೋಲ್ವೆ?
ಸರಿ-ತಪ್ಪಿಗಿಂತಲೂ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡು ಹೊಂದಿಕೊಂಡು ನಡೆಯುವ ಮನಸ್ಸು ಮುಖ್ಯ; ಅಲ್ಲವೆ, ಕಾಕಾ?